မူရင်းစာရေးသူ : ကောင်းထက်ဝင်း(ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်)
လုံခြုံစိတ်ချရခြင်း
ဒီနေရာမှာ သက်သောင့်သက်သာ ခံစားရတယ်ဆိုတဲ့ အာရုံ၊ လုံခြုံမှုရှိ တယ်ဆိုတဲ့ အာရုံရအောင် ဖန်တီးပါ။ တစ်ချိန်လုံး ကြောက်လန့်နေရရင် ပတ်ဝန်းကျင်ကောင်းရှိလည်း ဘာမှ အသုံးမကျတော့ပါ။ ကျွန်တော် နယူးယောက် မြို့တော် ဗဟိုပန်းခြံကို သွားခဲ့တုန်းက လုံခြုံမှုမရှိဘူးလို့ ခံစားခဲ့ရတယ်။
ရဲတပ်ဖွဲ့ဟာ စွမ်းရည်ပြည့်ဝရ မယ်။ သို့သော် လူမြင်ကွင်းမှာ ရှိမနေစေရဘူး။ ကျွန်တော်တို့မှာ ရပ်ကွက်ရဲစခန်း တွေရှိတယ်။ ရဲတွေက အဲဒီရပ်ကွက်က လူတွေကို သိနေတယ်။ ဒါကြောင့် လူစိမ်းဝင်လာရင် သူတို့သိတယ်။ ကိုယ့်မသိတဲ့ နေရာသွားပြီး ရာဇဝတ်မှုတွေ မကျူးလွန်နိုင်အောင် လူတွေကို တားဆီးရတာ ပိုလွယ်လာတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ဒီရပ်ကွက်ကမဟုတ်ဘဲ ဒီရပ်ကွက်ထဲဝင်လာရင် ခင်ဗျားကို သတိထားမိမှာပဲ။ ဒီနေ့ဆိုရင် မိန်းမ တစ်ယောက်ဟာ မနက် ၃ နာရီမှာ ပြေးတာလုပ်လို့ရတယ်။ မတော်မတရား အလုပ်မခံရဘူး။ လုံခြုံမှုဟာ နေပျော် ဖွယ်မြို့တော်တစ်ခုရဲ့ မရှိမဖြစ်လိုအပ် တဲ့ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုပဲ။
နေရာအကျယ်အဝန်း လုံလောက်မှုရှိခြင်း
ဟောင်ကောင်မှာ လူတွေပြည့်ကျပ်နေတယ်။ တိုက်အမြင့်ကြီးတွေရှိ တယ်။ လမ်းမကြီးတွေပေါ်မှာ နေရောင်ခြည် က ရခဲတယ်။ စိမ်းစိမ်းစိုစိုမရှိဘူး။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်ကပြောတယ် ကောင်းပြီ အနောက်ကနေအရှေ့၊ အရှေ့ကနေအနောက် တစ်မြို့လုံးကို ပြာချပြီး ပြန်တည်ဆောက်မယ်။ ဟောင်ကောင်လိုမဟုတ်ဘဲ ကျွန်တော်တို့က တစ်ကျွန်းလုံးကို ဖြန့်ချလိုက် တာ။ ဒါကြောင့် လူတွေပြည့်ကျပ်မနေဘဲ စိမ်းလန်းစိုပြည်ရေးလုပ်ဖို့ နေရာရသွား တယ်။ ဥပမာအားဖြင့် (East Coast Parkway) လမ်းမကြီးဖောက်တဲ့အခါ မှာ လမ်းဘေးတစ်လျှောက် သစ်ပင်တွေ စိုက်ဖို့နေရာလွတ် လုံလုံလောက်လောက် ရှိတယ်။ နေရာကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်း လုံလုံလောက်လောက် ရှိတယ်ဆိုတဲ့ အာရုံရနေအောင် စင်ကာပူအနေနဲ့ ဆက်ထိန်းထားရမယ်။
ကျွန်တော်တို့ ပိုမြင့်တဲ့အဆောက် အအုံတွေ ဆောက်ကြတော့မယ်။ ဒါပေမဲ့ နီးနီးကပ်ကပ် အတူတွဲဆောက် လို့တော့မရဘူး။ ကစားကွင်းတွေ၊ ကလေးတွေနဲ့ သက်ကြီးရွယ်အိုတွေ အပန်းဖြေအနားယူဖို့ နေရာတွေ စိတ်ထဲမှာ ထည့်ထားရမယ်။ ဒီနိုင်ငံဟာ ကန့်သတ်ထားတဲ့ နေရာအတိုင်းအတာ အတွင်းရှိနေပေမယ့် ကျယ်ဝန်းတဲ့ နိုင်ငံကြီးတွေမှာသာ မျှော်မှန်းရနိုင်တဲ့ အထောက်အကူပြု ပစ္စည်းပစ္စယ၊ အဆောက်အအုံတွေ အားလုံးနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ နိုင်ငံလို ခံစားမိနေစေရမယ်။ လူဦးရေ ဘယ်လောက်ကို တာဝန်ယူနိုင်မယ် ဆိုတာ ဆုံးဖြတ်ဖို့ကတော့ လက်ရှိ အစိုးရ ဖြေရှင်းရမယ့် ပြဿနာပဲ။
သွားလာရေး
မြို့တော်ဆိုတာ လှုပ်ရှားသွားလာ ကြရတယ်လေ။ ယာဉ်ကြောပိတ်ပြီး သွားလို့ လာလို့မရ ဖြစ်ကြရတာကို ကျွန်တော်သိထားပါတယ်။ ဘန်ကောက် မြို့ကြီးဟာ နမူနာပဲ။ ယာဉ်ကြောထဲမှာ တစ်နာရီမက ပိတ်မိတတ်တာကြောင့် အပေါ့စွန့်ဖို့ အိုးတောင်ဆောင်ရမယ့် ပုံပါပဲ။ ဒီလိုဖြစ်နေတာ တန့်သွားအောင် လုပ်ရမှာကတော့ ကားအရေအတွက်ကို ကန့်သတ်ရမယ်။ အဲဒီတော့မှ ယာဉ်ကြော က တစ်နာရီ ၂၅ မိုင်လောက် ရွေ့နိုင်မယ်။ ကျွန်တော်တို့ ဘတ်စ်ကားနဲ့ ရထား ဘယ်ဟာပိုကောင်းသလဲ ငြင်းခုံ ဆွေးနွေးခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်တော်က အကုန်အကျ ပိုသက်သာတဲ့ ဘတ်စ်ကား ကို ပိုကြိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ နောက်ဆုံး မှာတော့ ကုန်ကျစရိတ်မြင့် ရထားက လမ်းတွေပေါ် ဘတ်စ်ကားတွေချောချော မွေ့မွေ့သွားနိုင်အောင် လမ်းမတွေထဲ က ယာဉ်ကြောကို လျှော့ချဖယ်ရှားပေး နိုင်တာကို သတိထားမိသွားတယ်။
သန့်ရှင်းသပ်ရပ်ခြင်း
ချုံပုတ်တွေပေါ် ကျပ်ခိုးမည်းမည်း တွေ့မိတတ်တယ်။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်က ဥရောပရဲ့ ကာဗွန်စွန့်ထုတ်မှု စံအတိုင်း လိုက်နာရမယ်လို့ပြောတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ညစ်ညမ်းမှုစံတွေနဲ့ မကိုက်ညီရင် မလေးရှားက လော်ရီကားတွေ ဝင်လာလို့ မရဘူး။ နောက်အိမ်နီးချင်းတွေ အပေါ် စာနာနားလည်ရမယ်။ ဆူဆူညံညံ မလုပ်ရဘူး။ ရွှေစက္ကူ၊ ငွေစက္ကူ မီးရှို့လို့ ပြာတွေဟိုလွင့်ဒီလွင့်နဲ့ လူတွေ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေတာမျိုး မလုပ်ရ။
ကျွန်တော် အိုဆာကာကို သွားတုန်း က ဓာတုဗေဒစက်ရုံက အနံ့တွေ ရှူရ တယ်။ ကျွန်တော်က မဖြစ်ဘူး။ ဒီစက်ရုံမျိုး တို့ခွင့်ပြုလို့မရဘူးလို့ ပြောတယ်။ ကျွန်တော်တို့မှာက ကျွန်း ပေါက်စလေးလေ။ မှန်ကန်တဲ့နေရာမှာ မှန်ကန်တဲ့ စက်ရုံကို နေရာမချခဲ့ရင် အခုတိုက်နေ တဲ့လေကိုသာ စဉ်းစားလိုက်။ ကိုယ့်မြို့ ကိုယ်ချနင်းသလိုဖြစ်သွားမှာ။ အလွယ်ကလေးနဲ့ နေပျော်စရာမကောင်းတဲ့မြို့ ဖြစ်သွားမယ်။
အဆက်အသွယ်ကောင်းမွန်ခြင်း
ချောမွေ့လွယ်ကူလို့ ကျွန်တော်တို့ ဗဟိုအချက်အချာ နေရာတစ်ခုဖြစ်လာတာ။ လေယာဉ်တွေ အတွက်ဆိုရင် လေဆိပ်က စွမ်းရည်ထက်မြက်ပြီး နိုင်ငံတကာနဲ့ အဆက်အသွယ် ကောင်းတာကြောင့် ဖြစ်တယ်။ လေယာဉ် ခရီးသည်တွေက ရပ်နားဖို့ဆိုရင် စင်ကာပူ ကိုပဲရွေးတယ်။ ခရီးသည်တွေ မြို့ထဲ အခမဲ့လည်ပတ်ကြည့်ရှုဖို့ ကားတွေစီစဉ် ပေးထားတယ်။ မြို့နဲ့နီးနီး ဟိုတယ် ကောင်းတွေမှာ တစ်ရက်၊ နှစ်ရက် နားနေလို့ ရတယ်။ ကျွန်တော်တို့က ခရီးသည်တွေ သက်သောင့်သက်သာ လွယ်လွယ် ကူကူဖြစ်အောင် စီစဉ်ပေးတယ်။ လေဆိပ်မှာ ရေချိုးလို့ရတယ်။
အရေးအကြီးဆုံးကတော့ အဆက်အသွယ် ကောင်းဖို့ပဲ။ တခြားမြို့တော် တွေက စင်ကာပူကို တိုက်ရိုက်ပျံသန်း ကြတဲ့လေကြောင်းလိုင်းတွေ အများကြီး ရှိတယ်။ ဒါဟာ ကျွန်တော်တို့အတွက် အင်မတန် အကျိုးရှိပါတယ်။ တကယ်လို့ ဒီလေကြောင်းလိုင်းတွေသာ ကွာလာလမ်ပူ ဒါမှမဟုတ် ဂျာကာတာကို ရွှေ့သွားမယ် ဆိုရင် သူတို့ရုံးချုပ်တွေလည်း ရွှေ့သွား ကြမှာပဲ။ ဒီမှာ အခြေစိုက်ချင်အောင် ကော်ပိုရေးရှင်းတွေကို ကျွန်တော်တို့ ဆွဲဆောင်ကြရမယ်။
ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရှိခြင်း
ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရှိတယ်ဆိုတဲ့ ခံစားချက်၊ မြို့တော်ရဲ့ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းကို တို့လည်း ပိုင်ဆိုင်တယ်ဆိုတဲ့ ခံစားချက် လူတိုင်းမှာရှိနေစေရမယ်။ တိုင်ပေ- တောင်ကိုရီးယားမှာ လုပ်ခစား၊ လခစား တွေကို တွေ့ခဲ့ဖူးတယ်။ သူတို့မှာ ကိုယ်ပိုင်အိမ်မရှိကြဘူး။ အိမ်ခန်းငှားခ အများကြီးပေးရတယ်။ အိမ်ငှားခအတွက် လစာဝင်ငွေထဲက အများစု မကုန်ကျရ အောင် အိမ်ထောင်စုတိုင်း အိမ်တစ်လုံး ရှိဖို့ ကျွန်တော် ရည်မှန်းတယ်။
သူတို့ အိမ်ပိုင်သွားကြပြီ။ မြို့တော် တိုးတက်ကြီးပွားလာတာနဲ့ အမျှ တန်ဖိုး တက်လာမယ့် ပုံသေပစ္စည်းတစ်ခု ပိုင်သွားပြီ။ အိမ်ရှင်တစ်ယောက်ဟာ သူ့အိမ်ပတ်ဝန်း ကျင်က အများနဲ့ဆိုင်တဲ့ နေရာကို သန့်ရှင်း ပေးတယ်။ အိမ်ငှားနေတဲ့ လူကတော့ ဂရုမစိုက်ဘူး။ အိမ်အတွင်းကိုပဲ ဂရုစိုက် တယ်။ ဒါကြောင့် လူတိုင်းကို အိမ်ပိုင်ခွင့် ပေးလိုက်ပါ။ အိမ်တွင်းရော အိမ်ပြင်ပါ သန့်ရှင်းနေတယ်ဆိုရင် အဲဒီအိမ်တွေ၊ နေရာတွေရဲ့ တန်ဖိုးက တက်လာမယ်လို့ ကျွန်တော်က ပြောပြတယ်။ ကျွန်တော်တို့က သားတွေ စစ်မှုထမ်းပါစေ၊ စစ်တိုက်ဖို့ သင်ပါစေလို့ လူထုကို ပြောတယ်။ ခိုင်းတယ်။ သူတို့ကိုသာ ခင်ဗျား အိမ်တစ်လုံး ပိုင်ခွင့်မပေးခဲ့ရင် ဘယ်တိုက် တော့မှာလဲ။
—————
ဒီကနေ့ မနက်စောစောမှာ စင်္ကာပူထူထောင်သူ ခေါင်းဆောင်ကြီး ဝန်ကြီးချုပ်ဟောင်း လီကွမ်ယူး ကွယ်လွန်ပါတယ်။
လုံခြုံစိတ်ချရခြင်း
ဒီနေရာမှာ သက်သောင့်သက်သာ ခံစားရတယ်ဆိုတဲ့ အာရုံ၊ လုံခြုံမှုရှိ တယ်ဆိုတဲ့ အာရုံရအောင် ဖန်တီးပါ။ တစ်ချိန်လုံး ကြောက်လန့်နေရရင် ပတ်ဝန်းကျင်ကောင်းရှိလည်း ဘာမှ အသုံးမကျတော့ပါ။ ကျွန်တော် နယူးယောက် မြို့တော် ဗဟိုပန်းခြံကို သွားခဲ့တုန်းက လုံခြုံမှုမရှိဘူးလို့ ခံစားခဲ့ရတယ်။
ရဲတပ်ဖွဲ့ဟာ စွမ်းရည်ပြည့်ဝရ မယ်။ သို့သော် လူမြင်ကွင်းမှာ ရှိမနေစေရဘူး။ ကျွန်တော်တို့မှာ ရပ်ကွက်ရဲစခန်း တွေရှိတယ်။ ရဲတွေက အဲဒီရပ်ကွက်က လူတွေကို သိနေတယ်။ ဒါကြောင့် လူစိမ်းဝင်လာရင် သူတို့သိတယ်။ ကိုယ့်မသိတဲ့ နေရာသွားပြီး ရာဇဝတ်မှုတွေ မကျူးလွန်နိုင်အောင် လူတွေကို တားဆီးရတာ ပိုလွယ်လာတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ဒီရပ်ကွက်ကမဟုတ်ဘဲ ဒီရပ်ကွက်ထဲဝင်လာရင် ခင်ဗျားကို သတိထားမိမှာပဲ။ ဒီနေ့ဆိုရင် မိန်းမ တစ်ယောက်ဟာ မနက် ၃ နာရီမှာ ပြေးတာလုပ်လို့ရတယ်။ မတော်မတရား အလုပ်မခံရဘူး။ လုံခြုံမှုဟာ နေပျော် ဖွယ်မြို့တော်တစ်ခုရဲ့ မရှိမဖြစ်လိုအပ် တဲ့ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုပဲ။
နေရာအကျယ်အဝန်း လုံလောက်မှုရှိခြင်း
ဟောင်ကောင်မှာ လူတွေပြည့်ကျပ်နေတယ်။ တိုက်အမြင့်ကြီးတွေရှိ တယ်။ လမ်းမကြီးတွေပေါ်မှာ နေရောင်ခြည် က ရခဲတယ်။ စိမ်းစိမ်းစိုစိုမရှိဘူး။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်ကပြောတယ် ကောင်းပြီ အနောက်ကနေအရှေ့၊ အရှေ့ကနေအနောက် တစ်မြို့လုံးကို ပြာချပြီး ပြန်တည်ဆောက်မယ်။ ဟောင်ကောင်လိုမဟုတ်ဘဲ ကျွန်တော်တို့က တစ်ကျွန်းလုံးကို ဖြန့်ချလိုက် တာ။ ဒါကြောင့် လူတွေပြည့်ကျပ်မနေဘဲ စိမ်းလန်းစိုပြည်ရေးလုပ်ဖို့ နေရာရသွား တယ်။ ဥပမာအားဖြင့် (East Coast Parkway) လမ်းမကြီးဖောက်တဲ့အခါ မှာ လမ်းဘေးတစ်လျှောက် သစ်ပင်တွေ စိုက်ဖို့နေရာလွတ် လုံလုံလောက်လောက် ရှိတယ်။ နေရာကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်း လုံလုံလောက်လောက် ရှိတယ်ဆိုတဲ့ အာရုံရနေအောင် စင်ကာပူအနေနဲ့ ဆက်ထိန်းထားရမယ်။
ကျွန်တော်တို့ ပိုမြင့်တဲ့အဆောက် အအုံတွေ ဆောက်ကြတော့မယ်။ ဒါပေမဲ့ နီးနီးကပ်ကပ် အတူတွဲဆောက် လို့တော့မရဘူး။ ကစားကွင်းတွေ၊ ကလေးတွေနဲ့ သက်ကြီးရွယ်အိုတွေ အပန်းဖြေအနားယူဖို့ နေရာတွေ စိတ်ထဲမှာ ထည့်ထားရမယ်။ ဒီနိုင်ငံဟာ ကန့်သတ်ထားတဲ့ နေရာအတိုင်းအတာ အတွင်းရှိနေပေမယ့် ကျယ်ဝန်းတဲ့ နိုင်ငံကြီးတွေမှာသာ မျှော်မှန်းရနိုင်တဲ့ အထောက်အကူပြု ပစ္စည်းပစ္စယ၊ အဆောက်အအုံတွေ အားလုံးနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ နိုင်ငံလို ခံစားမိနေစေရမယ်။ လူဦးရေ ဘယ်လောက်ကို တာဝန်ယူနိုင်မယ် ဆိုတာ ဆုံးဖြတ်ဖို့ကတော့ လက်ရှိ အစိုးရ ဖြေရှင်းရမယ့် ပြဿနာပဲ။
သွားလာရေး
မြို့တော်ဆိုတာ လှုပ်ရှားသွားလာ ကြရတယ်လေ။ ယာဉ်ကြောပိတ်ပြီး သွားလို့ လာလို့မရ ဖြစ်ကြရတာကို ကျွန်တော်သိထားပါတယ်။ ဘန်ကောက် မြို့ကြီးဟာ နမူနာပဲ။ ယာဉ်ကြောထဲမှာ တစ်နာရီမက ပိတ်မိတတ်တာကြောင့် အပေါ့စွန့်ဖို့ အိုးတောင်ဆောင်ရမယ့် ပုံပါပဲ။ ဒီလိုဖြစ်နေတာ တန့်သွားအောင် လုပ်ရမှာကတော့ ကားအရေအတွက်ကို ကန့်သတ်ရမယ်။ အဲဒီတော့မှ ယာဉ်ကြော က တစ်နာရီ ၂၅ မိုင်လောက် ရွေ့နိုင်မယ်။ ကျွန်တော်တို့ ဘတ်စ်ကားနဲ့ ရထား ဘယ်ဟာပိုကောင်းသလဲ ငြင်းခုံ ဆွေးနွေးခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်တော်က အကုန်အကျ ပိုသက်သာတဲ့ ဘတ်စ်ကား ကို ပိုကြိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ နောက်ဆုံး မှာတော့ ကုန်ကျစရိတ်မြင့် ရထားက လမ်းတွေပေါ် ဘတ်စ်ကားတွေချောချော မွေ့မွေ့သွားနိုင်အောင် လမ်းမတွေထဲ က ယာဉ်ကြောကို လျှော့ချဖယ်ရှားပေး နိုင်တာကို သတိထားမိသွားတယ်။
သန့်ရှင်းသပ်ရပ်ခြင်း
ချုံပုတ်တွေပေါ် ကျပ်ခိုးမည်းမည်း တွေ့မိတတ်တယ်။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်က ဥရောပရဲ့ ကာဗွန်စွန့်ထုတ်မှု စံအတိုင်း လိုက်နာရမယ်လို့ပြောတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ညစ်ညမ်းမှုစံတွေနဲ့ မကိုက်ညီရင် မလေးရှားက လော်ရီကားတွေ ဝင်လာလို့ မရဘူး။ နောက်အိမ်နီးချင်းတွေ အပေါ် စာနာနားလည်ရမယ်။ ဆူဆူညံညံ မလုပ်ရဘူး။ ရွှေစက္ကူ၊ ငွေစက္ကူ မီးရှို့လို့ ပြာတွေဟိုလွင့်ဒီလွင့်နဲ့ လူတွေ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေတာမျိုး မလုပ်ရ။
ကျွန်တော် အိုဆာကာကို သွားတုန်း က ဓာတုဗေဒစက်ရုံက အနံ့တွေ ရှူရ တယ်။ ကျွန်တော်က မဖြစ်ဘူး။ ဒီစက်ရုံမျိုး တို့ခွင့်ပြုလို့မရဘူးလို့ ပြောတယ်။ ကျွန်တော်တို့မှာက ကျွန်း ပေါက်စလေးလေ။ မှန်ကန်တဲ့နေရာမှာ မှန်ကန်တဲ့ စက်ရုံကို နေရာမချခဲ့ရင် အခုတိုက်နေ တဲ့လေကိုသာ စဉ်းစားလိုက်။ ကိုယ့်မြို့ ကိုယ်ချနင်းသလိုဖြစ်သွားမှာ။ အလွယ်ကလေးနဲ့ နေပျော်စရာမကောင်းတဲ့မြို့ ဖြစ်သွားမယ်။
အဆက်အသွယ်ကောင်းမွန်ခြင်း
ချောမွေ့လွယ်ကူလို့ ကျွန်တော်တို့ ဗဟိုအချက်အချာ နေရာတစ်ခုဖြစ်လာတာ။ လေယာဉ်တွေ အတွက်ဆိုရင် လေဆိပ်က စွမ်းရည်ထက်မြက်ပြီး နိုင်ငံတကာနဲ့ အဆက်အသွယ် ကောင်းတာကြောင့် ဖြစ်တယ်။ လေယာဉ် ခရီးသည်တွေက ရပ်နားဖို့ဆိုရင် စင်ကာပူ ကိုပဲရွေးတယ်။ ခရီးသည်တွေ မြို့ထဲ အခမဲ့လည်ပတ်ကြည့်ရှုဖို့ ကားတွေစီစဉ် ပေးထားတယ်။ မြို့နဲ့နီးနီး ဟိုတယ် ကောင်းတွေမှာ တစ်ရက်၊ နှစ်ရက် နားနေလို့ ရတယ်။ ကျွန်တော်တို့က ခရီးသည်တွေ သက်သောင့်သက်သာ လွယ်လွယ် ကူကူဖြစ်အောင် စီစဉ်ပေးတယ်။ လေဆိပ်မှာ ရေချိုးလို့ရတယ်။
အရေးအကြီးဆုံးကတော့ အဆက်အသွယ် ကောင်းဖို့ပဲ။ တခြားမြို့တော် တွေက စင်ကာပူကို တိုက်ရိုက်ပျံသန်း ကြတဲ့လေကြောင်းလိုင်းတွေ အများကြီး ရှိတယ်။ ဒါဟာ ကျွန်တော်တို့အတွက် အင်မတန် အကျိုးရှိပါတယ်။ တကယ်လို့ ဒီလေကြောင်းလိုင်းတွေသာ ကွာလာလမ်ပူ ဒါမှမဟုတ် ဂျာကာတာကို ရွှေ့သွားမယ် ဆိုရင် သူတို့ရုံးချုပ်တွေလည်း ရွှေ့သွား ကြမှာပဲ။ ဒီမှာ အခြေစိုက်ချင်အောင် ကော်ပိုရေးရှင်းတွေကို ကျွန်တော်တို့ ဆွဲဆောင်ကြရမယ်။
ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရှိခြင်း
ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရှိတယ်ဆိုတဲ့ ခံစားချက်၊ မြို့တော်ရဲ့ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းကို တို့လည်း ပိုင်ဆိုင်တယ်ဆိုတဲ့ ခံစားချက် လူတိုင်းမှာရှိနေစေရမယ်။ တိုင်ပေ- တောင်ကိုရီးယားမှာ လုပ်ခစား၊ လခစား တွေကို တွေ့ခဲ့ဖူးတယ်။ သူတို့မှာ ကိုယ်ပိုင်အိမ်မရှိကြဘူး။ အိမ်ခန်းငှားခ အများကြီးပေးရတယ်။ အိမ်ငှားခအတွက် လစာဝင်ငွေထဲက အများစု မကုန်ကျရ အောင် အိမ်ထောင်စုတိုင်း အိမ်တစ်လုံး ရှိဖို့ ကျွန်တော် ရည်မှန်းတယ်။
သူတို့ အိမ်ပိုင်သွားကြပြီ။ မြို့တော် တိုးတက်ကြီးပွားလာတာနဲ့ အမျှ တန်ဖိုး တက်လာမယ့် ပုံသေပစ္စည်းတစ်ခု ပိုင်သွားပြီ။ အိမ်ရှင်တစ်ယောက်ဟာ သူ့အိမ်ပတ်ဝန်း ကျင်က အများနဲ့ဆိုင်တဲ့ နေရာကို သန့်ရှင်း ပေးတယ်။ အိမ်ငှားနေတဲ့ လူကတော့ ဂရုမစိုက်ဘူး။ အိမ်အတွင်းကိုပဲ ဂရုစိုက် တယ်။ ဒါကြောင့် လူတိုင်းကို အိမ်ပိုင်ခွင့် ပေးလိုက်ပါ။ အိမ်တွင်းရော အိမ်ပြင်ပါ သန့်ရှင်းနေတယ်ဆိုရင် အဲဒီအိမ်တွေ၊ နေရာတွေရဲ့ တန်ဖိုးက တက်လာမယ်လို့ ကျွန်တော်က ပြောပြတယ်။ ကျွန်တော်တို့က သားတွေ စစ်မှုထမ်းပါစေ၊ စစ်တိုက်ဖို့ သင်ပါစေလို့ လူထုကို ပြောတယ်။ ခိုင်းတယ်။ သူတို့ကိုသာ ခင်ဗျား အိမ်တစ်လုံး ပိုင်ခွင့်မပေးခဲ့ရင် ဘယ်တိုက် တော့မှာလဲ။
—————
ဒီကနေ့ မနက်စောစောမှာ စင်္ကာပူထူထောင်သူ ခေါင်းဆောင်ကြီး ဝန်ကြီးချုပ်ဟောင်း လီကွမ်ယူး ကွယ်လွန်ပါတယ်။
